Jeśli kiedykolwiek byłeś na 24-godzinnym wyścigu w Le Mans, to prawdopodobnie widziałeś samochód, który zwieńczył podium. „Orzeł 67” to samochód należący do Michner Petroleum i prowadzony przez Lindsey’a Hopkinsa. Teraz ten samochód został odbudowany przez Jacka Beckleya. Ten artykuł szczegółowo opisuje, jak Ford Motor Company próbował pokonać Ferrari w słynnym wyścigu. Opowiada również historię samochodu, który uległ poważnej awarii w Phoenix w listopadzie 1969 roku.
Z radością przedstawiamy materiał, który powstał w sojuszu z stolikkibica.pl
Unser mocno rozbił się w Phoenix w listopadzie 1969
Historia zaczyna się od wypadku, w którym Al Unser, Sr., ścigał się swoim Orłem z 1967 roku, gdy ten mocno rozbił się w Phoenix. Kierowca tego samochodu wcześniej wygrał wyścig w Phoenix, ale miał pecha i stracił zwycięstwo po kraksie. W następnym roku Unser trzykrotnie wygrywał Indy 500. Niestety, impreza zakończyła się kolejną tragiczną kraksą. Unser był dwa okrążenia od prowadzenia, gdy zawiodła jego skrzynia biegów, a jego kariera wyścigowa już nigdy nie będzie taka sama.
W sezonie 1970 Unser kontynuował wyścigi Eagle z 1967 roku z zespołem Rislone. Samochód był repliką Orła Bobby’ego Unsera z 1967 roku, w barwach Rislone. Był to ten sam samochód, który uległ poważnemu wypadkowi w Phoenix w listopadzie 1969 roku. Po tym wypadku Unser nadal ścigał się swoim Orłem z 1968 roku na różnych torach drogowych, w tym w Phoenix. Samochód ten miał również ten sam silnik co ten z 1967 roku.
Starania Ford Motor Company o pokonanie Ferrari w Le Mans
In Go Like Hell: Ford, Ferrari, and Their Battle for Speed and Glory at Le Mans, A.J. Baime dokumentuje wysiłki Ford Motor Company, by pokonać Włochów. Ford GT był hołdem dla modelu GT40 w stylu retro, ale w porównaniu ze zwycięskim samochodem Ferrari był to wysiłek mniejszy. Film przedstawia te wydarzenia, a także wiele innych.
Samochód wyścigowy Ford GT40 nie był dominującym przeciwnikiem, dopóki nie został wskrzeszony przez Johna Wyera i jego ekipę w 1968 roku. W tym wyścigu Jacky Ickx i Jackie Oliver stanęli na szczycie podium i pokonali Porsche 908 prowadzone przez Hansa Herrmanna i Gerarda Larrousse’a. Dwa pozostałe Fordy, prowadzone przez motocyklowego geniusza Mike’a Hailwooda i jego kolegę z Anglii Davida Hobbsa, ukończyły wyścig na trzecim miejscu, cztery okrążenia niżej od dwóch najlepszych samochodów. Dzięki temu Ford zajął historyczne trzecie miejsce, podczas gdy Ferrari pozostało w pierwszej dziesiątce.
W filmie przedstawiono Carrolla Shelby’ego i Kena Milesa jako awanturników, ale należy zauważyć, że aby docenić film, potrzebny jest pełny obraz wyścigu. Film nie wspomina o utalentowanych ludziach stojących za zwycięskimi samochodami, w tym o licznych pracownikach i wykonawcach Forda. Na przykład utalentowany inżynier, który w pierwszej kolejności zaprojektował samochód dla Forda, jest prawdopodobnie bardziej utalentowany niż którykolwiek z pracowników zespołu.
Michner Petroleum’s „1968” Eagle
Zespół Walta Michnera zgłosił Eagle’a z 1968 roku dla Mike’a Mosleya do Indy 500 w 1966 roku, ale nie ma żadnych dowodów na to, że Eagle rzeczywiście ścigał się w 1967 roku. Samochód po raz pierwszy pojawił się w raportach prasowych na początku 1968 roku i został opisany jako „zupełnie nowy”. Wkrótce dołączyła do niego Lola T80 z 1966 roku. Samochód nigdy się nie ścigał, ale trwają starania o jego identyfikację.
W 1967 roku samochód był własnością firmy Goodyear, która przez zimę przerobiła pojazd. Otrzymał silnik turbo Offy i został przetestowany przez Rogera McCluskey’a w Indianapolis 20 marca 1968 roku. Podczas gdy samochód nie ścigał się w tym roku na Indy 500, McCluskey jeździł nim na kilku innych wyścigach, w tym w Trenton i Langhorne. Następnie użył samochodu w 1968 Indy 500. Zespół ścigał się również w Michigan, Trenton i Pocono w 1967 roku. McCluskey prowadził samochód w obu wyścigach w Milwaukee.
Samochód Lindsey Hopkinsa „Eagle” z 1967 roku przebudowany przez Jacka Beckleya
Przebudowa samochodu Lindsey Hopkinsa „Eagle” z 67 roku przez Jacka Beckleya była fascynującym projektem. Samochód został pierwotnie zgłoszony przez Rogera McCluskey jako #12 G.C. Murphy i posiadał Forda V8 z połowy lat 60-tych. Samochód miał nietypową historię, w tym był rozbity w Hanford i Mosport Park. Jednak po kilku modyfikacjach wrócił do akcji na torze Riverside. Samochód został później przebudowany przez Jacka Beckleya, a w 1970 roku ponownie prowadził go Lindsey Hopkins.
Pierwszy Eagle był prowadzony przez Dana Gurneya w 1967 roku, ale ten nie był oryginalny. W samochodzie tym ścigali się AJ Foyt, Joe Leonard i Dan Gurney. Pomimo nieciekawej przeszłości, uważa się, że Eagle z 1967 roku był nieużywanym samochodem zapasowym McCluskey’a. Jack Beckley przebudował Eagle na początku 1968 roku, a jeździli nim Lindsey Hopkins, Joe Leonard i Roger McCluskey. Eagle z 1967 roku został przemianowany na 'Beagle’, ale historia została zniszczona w październiku 2021 roku.
Podobne tematy